Τρία "μυστικά" σωτηρίας από τον Άγιο Αρσένιο τον Μέγα.

Μια αξιοθαύμαστη συνήθεια του Αγίου: 

Ο Άγιος Αρσένιος δεν ανακινούσε αγιογραφικά ζητήματα ούτε για συζήτηση ούτε για αλληλογραφία. Όχι πως δεν είχε τη δυνατότητα —κάθε άλλο. 

Γι' αυτόν η ωφέλιμη ομιλία ήταν τόσο εύκολη, όσο για τους άλλους η συνηθισμένη ομιλία. 

Αλλά η συνήθεια της σιωπής και η αποστροφή που ένιωθε για την επίδειξη ήταν τα αίτια της τακτικής του. 

Γι' αυτό λοιπόν και στις εκκλησίες και στις συνάξεις φρόντιζε πάρα πολύ μήτε άλλους να βλέπει, μήτε άλλοι να τον βλέπουν, αλλά στεκόταν πίσω από καμία κολόνα ή κάτι άλλο που εμπόδιζε τη θέα κι έκρυβε τον εαυτό του, ώστε αθέατος ν' αποφεύγει τη συντροφιά των άλλων. 

Και τούτο γιατί ήθελε να προσέχει στον εαυτό του και να συγκεντρώνει το νου του μέσα του κι έτσι να ανυψώνεται εύκολα στον Θεό.

Τρία αποφθέγματα που άφησε ο  Άγιος:

Πρώτον, η υπενθύμιση, που συνήθιζε να κάνη στον εαυτό του “Αρσένιε, δι’ ό εξήλθες”, δηλαδή προέτρεπε τον εαυτό του να μη ξεχάση ποτέ τον λόγο για τον οποίο ζούσε και για τον οποίο πήγε στην έρημο. Και ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από την θέωση, που είναι και ο σκοπός της ζωής όλων μας.

Δεύτερον, το “ο Θεός μου, μη εγκαταλείπης με, ότι ουδέν εποίησα αγαθόν ενώπιόν σου, αλλά δός μοι δια την αγαθότητά σου βαλείν αρχήν”. Δηλαδή, ο όσιος Αρσένιος θεωρούσε τον εαυτό του πολύ αμαρτωλό, αισθανόταν ότι δεν έχει κάνει κανένα καλό στην ζωή του και παρακαλούσε τον Θεό να μη τον εγκαταλείψη, αλλά να τον αξιώση να βάλη αρχή μετανοίας. Αυτό συμβαίνει με όλους τους Αγίους. Δηλαδή, όσο περισσότερο πλησιάζουν τον Θεό, τόσο ελεεινολογούν τον εαυτό τους και τον θεωρούν ως τον χειρότερον αμαρτωλό.

Τρίτον, η συμβουλή “πάσαν σου την σπουδήν ποίησον, ίνα η ένδον σου εργασία κατά Θεόν ή, και νικήσης τα έξω πάθη”. Δηλαδή, μας προτρέπει ο Άγιος - όπως ερμηνεύει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης - ότι “όλην την σπουδήν μας πρέπει να έχωμεν εις το να γίνεται η εσωτερική εργασία της ιεράς προσευχής και νήψεως καθαρά και δια μόνον τον Θεόν, διότι εάν αύτη ενεργείται καθαρά ευκόλως θέλομεν νικήσει τα εξωτερικά πάθη του σώματος”.

Για τη ζωή του

Ο όσιος Αρσένιος ο Μέγας γεννήθηκε στην παλαιά Ρώμη. Αργότερα, προσκεκλημένος από τον αυτοκράτορα, μετέβη στην νέα Ρώμη, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη και τέλος κατέληξε στην έρημο της Αλεξάνδρειας, ετελείωσε την επίγεια ζωή του.

Ο άγιος Αρσένιος ήταν άνθρωπος σοφός και “κατά Θεόν” και “κατά άνθρωπον”. Από την πολύ νεαρή του ηλικία ακόμη εσπούδασε την ανθρώπινη γνώση και σοφία. Αλλά με την προσευχή, την λατρευτική ζωή, την μελέτη και την τήρηση των θείων εντολών εβίωσε και έμαθε και την “άγνωστον γνώσιν”. Την γνώση που δεν μπορεί να γίνη κατανοητή με το ανθρώπινο μυαλό, αλλά αποκαλύπτεται από τον Θεό στην κεκαθαρμένη καρδιά. Με άλλα λόγια, εντρύφησε με την μελέτη και τον τρόπο της ζωής του στα μυστήρια της βασιλείας του Θεού και ανεδείχθη σοφός διδάσκαλος και άριστος παιδαγωγός.

Η φήμη του ως σοφού παιδαγωγού ήταν τόσο μεγάλη, που ανάγκασε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον μέγα να να τον προσκαλέση στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να αναλάβη την διαπαιδαγώγηση των δύο παιδιών του, του Ονωρίου και του Αρκαδίου..

Ο αυτοκράτορας τιμούσε και σεβόταν τον Όσιο, τον θεωρούσε ως μέγα θησαυρό και κειμήλιον. Εκείνος όμως, που δεν αγάπησε ποτέ την ανθρώπινη δόξα, ήθελε να φύγη στην έρημο και εκεί να αφοσιωθή στην προσευχή. Προς τον σκοπό αυτό παρακαλούσε μέρα - νύκτα τον Θεό να του αποκαλύψη το θέλημά Του και έλαβε την απάντηση “Αρσένιε φεύγε και σώζου”. Τότε χωρίς να χάση καιρό άλλαξε τα ρούχα του με άλλα πιο ευτελή και ανεχώρησε για την Σκήτη της Αλεξάνδρειας. Εκεί έλαβε την πληροφορία από τον Θεό να ασκηθή περισσότερο στην σιωπή και την ησυχία. Βίωνε στην καθημερινή του ζωή τον λόγο “όσο μέγας εί, τοσούτον ταπείνου σεαυτόν”.

Πηγή: Βικιπαίδεια: ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Γενναία, ανυπόκριτα, ατόφια, ακέραια και ντόμπρα...Δίχως προσωπείο, μάσκα, επιτήδευση, υποκρισία, ψευτοχαμόγελα, ψευτοευγένειες και ψευτοϋποχωρήσεις....

Η καλλιέργεια της καρδιάς

Γνωρίζω καλά, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ότι είσθε ένα ακροατήριο που δεν μπαίνει για πρώτη φορά στην Εκκλησία. Έχετε ακούσει πολλά κηρύγματα και διάφορες ομιλίες.

Έχετε πάρει αποφάσεις, έχετε κάνει αγώνες, έχετε νίκες και ήττες.

Τί να πει απόψε ο ομιλητής , που δεν θέλει να σας κουράσει, αλλά και να σας ψευτοπαρηγορήσει; Σκέφθηκα , λοιπόν, αγαπητοί μου, να σας μιλήσω, όπως πάντα από χρόνια συνηθίζω, απλά, για την καλλιέργεια της καρδιάς.

Η πάροδος των χρόνων δυστυχώς μας κάνει πιο οκνηρούς. Υπάρχει σωματική και ψυχική κόπωση και φθορά. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να δει ο άνθρωπος την καρδιά του, να ελέγξει την σκέψη του, να γνωρίσει καλά τον εαυτό του. Μας τρομάζει το εσωτερικό μας κενό. Φοβόμαστε, όπως έχουμε ξαναπεί, την αντιμετώπιση και την κουβέντα με τον εαυτό μας. Δεν μιλάμε για ένα άσκοπο σεριάνι στο παρελθόν , για μία ονειροπόλα οπισθοδρομική διάθεση. Είναι αναγκαία μια εν επιγνώσει ανάκριση του εαυτού μας. Τί έκανε και τί δεν έκανε, γιατί το έκανε και γιατί δεν το έκανε.

Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τους νοιάζει τί έκαναν και τί δεν έκαναν. Πρόκειται για αδιάφορους , χοντρόπετσους, ασυνείδητους και αδαείς. Είναι κι άλλοι ευαίσθητοι, λεπτολόγοι, σχολαστικοί και φοβισμένοι. Ούτε αυτοί είναι σωστοί. Το παρελθόν πέρασε. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό και να το διορθώσουμε. 

Μπορούμε όμως να ταπεινωνόμαστε για τα τυχόν καλά μας και να μετανοούμε για τα λάθη μας. Πίνοντας οινοπνευματώδη ποτά, παίρνοντας διάφορες ναρκωτικές ουσίες και υπνωτικά δεν διορθώνεται το παρελθόν, δεν απολησμονιέται, ούτε καλλιεργείται η καρδιά.

Ο άνθρωπος που αληθινά μετανοεί δεν έχει συνεχείς τύψεις και φοβερές ενοχές. Η μετάνοια από τη στενοχώρια, τη ντροπή, την ταραχή και τον φόβο σε οδηγεί στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη νηφαλιότητα , την κατάνυξη και τη σωφροσύνη. 

Τα σημάδια από τα θεραπευμένα τραύματα των αμαρτιών θυμίζουν την αποστασία. Γίνονται τα παθήματα μαθήματα διδακτικά. Η – με τη χάρη του Θεού – μεταμέλεια του ανθρώπου τον μεταμορφώνει. Βλέπει τώρα με χαρά ότι είναι άλλος άνθρωπος, νέος άνθρωπος, πέθανε ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας. 

Αν ο άνθρωπος νιώσει ότι είναι άλλος άνθρωπος είναι σημαντικό. Σημαίνει ότι βαδίζει καλά την οδό της μετανοίας. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητας και όχι η λήθη της αμαρτίας οδηγεί στη συγχώρηση και τη θεραπεία της καρδιάς μας.

Για να δοκιμάσουμε την καθαρότητα της καρδιάς μας, ας υποβληθούμε στη δοκιμασία. Αν οι αφορμές, τα αίτια, οι εικόνες, τα πράγματα, οι χώροι της αμαρτίας έρχονταν μπροστά μας τί θα κάναμε; Αν τα συμπαθούσαμε, κουβεντιάζαμε μαζί τους, καθυστερούσαμε, τα προσέχαμε, τα παρατηρούσαμε, τότε κάτι δεν θα πήγαινε καλά. 

Αν τ’ αποδιώχναμε, τ’ αποστρεφόμαστε και τα μισούσαμε, τότε σίγουρα θα είχαμε μετανοήσει ειλικρινά. Διαφορετικά θα νομίζαμε ότι είμαστε καλά, θα παίζαμε, θα κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας και τον Θεό μας.

Μου έλεγε ένας μοναχός προ ετών: «Αισθάνομαι όλη η ζωή μου να είναι μια μπουνιά στο στομάχι του Θεού κι εκείνος να τη χαϊδεύει». Είχε μισήσει κάθε αντίθεη πράξη της ζωής του. Η αμαρτία δεν τον δελέαζε πια. Δεν ήταν αυτός που κάποτε ήταν. Έφθανε, λέει, να μην αναγνωρίζει πλέον τον παλαιό εαυτό του. Λυπόταν για τον χρόνο που έχασε άσκοπα εδώ κι εκεί. Για τις μάταιες καθυστερήσεις, τις περιττές λύπες, το χάσιμο της αθωότητας και της απλότητας. Αισθανόταν ανάξιος να τον αγαπούν, να τον τιμούν και να τον προσέχουν.

Αν γνώριζαν ποιος πραγματικά είμαι, έλεγε, αταπεινόλογα θα με αποστρέφονταν οι πάντες. Δεν νομίζω ότι ήταν φοβερά τα αμαρτήματά του, όμως έτσι αισθανόταν, γιατί ήταν αληθινά μετανοημένος ο μακάριος. Είχε ξεβοτανίσει καλά τον κήπο της καρδιάς του και είχε καλλιεργήσει ευώδη άνθη αρετών.

Κάθε φορά που ξεβοτανίζουμε κι εμείς τον κήπο της καρδιάς μας θα πρέπει να ‘μαστε ιδιαίτερα επιμελείς. Όχι απλά να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, για να τις εξομολογηθούμε τυπικά, αλλά να δούμε αν ακόμη τις αγαπάμε κι εύκολα θα τις ξαναδιαπράτταμε. Αξίζει να δούμε καλά πώς τις αφήσαμε να ριζώσουν και να θεριέψουν.

Λέγοντας αυτά εννοούμε μια βαθιά εσωτερική παρατήρηση. Να βρούμε το αυθεντικό μας πρόσωπο, την πραγματική μας ταυτότητα, τη μη επιζωγραφισμένη εικόνα μας. Να μην προσέχουμε το φαίνεσθαι αλλά το είναι.

Δίχως προσωπείο, μάσκα, επιτήδευση, υποκρισία, ψευτοχαμόγελα, ψευτοευγένειες και ψευτοϋποχωρήσεις. Γενναία, ανυπόκριτα, ολοκληρωμένα, ατόφια, ακέραια και ντόμπρα πράγματα. Όχι μισοκακόμοιρα, μεσοβέζικα, πρόχειρα, επιπόλαια και ρηχά. 

Αξίζει να γνωρισθούμε και να συμφιλιωθούμε με τον πραγματικό εαυτό μας, ώστε αυτόν να μεταμορφώσουμε και όχι την εξωτερική του επιφάνεια , για να κάνουμε τους καλούς και να μας τιμούν…

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως»
Εκδόσεις : Εν πλω

Ο άνθρωπος έχει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του

 

Άγιος Πορφύριος

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου.

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία.
 Έ, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου.

Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ΄ όλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.

Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο μέρος από την ευθύνη για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό. Υπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄ αυτό το κακό. Ο τρόπος αυτός είναι η γενική εξομολόγηση, η οποία γίνεται με την χάρι του Θεού. Μπορεί, δηλαδή, να σου πει ο πνευματικός:

- Πώς θα ήθελα να ήμασταν σ΄ ένα ήσυχο μέρος, να μην είχα ασχολίες και να μου έλεγες τη ζωή σου απ΄ την αρχή, από τότε που αισθάνθηκες τον εαυτό σου, όλα τα γεγονότα που θυμάσαι και ποια ήταν η αντιμετώπισή τους από σένα, όχι μόνο τα δυσάρεστα αλλά και τα ευχάριστα, όχι μόνο τις αμαρτίες αλλά και τα καλά. Και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Όλα. Όλα όσα απαρτίζουν τη ζωή σου.

Πολλές φορές έχω μεταχειριστεί αυτή την γενική εξομολόγηση και είδα θαύματα πάνω σ΄ αυτό. Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο, έρχεται η θεία χάρις και σε απαλλάσσει απ΄ όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές

και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου.΄

Είχε έλθει σ΄ εμένα προ καιρού μια κυρία, που έκανε αυτού του είδους την εξομολόγηση και βρήκε μεγάλη ωφέλεια.

Βελτιώθηκε η ψυχολογική της κατάσταση, διότι τήνε βασάνιζε κάτι. Έστειλε, λοιπόν, αυτή μια φίλη της και πήγαμε έξω στο βράχο, στα Καλλίσια. Καθίσαμε και άρχισε κι εκείνη να μου μιλάει. Της λέω:

- Να μου πεις ό,τι αισθάνεσαι. Αν σε ρωτήσω εγώ για κάτι, να μου πεις. Αν δεν σε ρωτήσω, να συνεχίσεις να τα λέεις, όπως τα αισθάνεσαι.

Όλ' αυτά που μου έλεγε, τα παρακολουθούσα όχι απλώς με προσοχή, αλλά "έβλεπα" μέσα στον ψυχικό της κόσμο την επίδραση της προσευχής.

Την παρακολουθούσα μέσα στην ψυχή της κι "έβλεπα" ότι πήγαινε χάρις μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ.

Διότι στον πνευματικό υπάρχει χάρις και στον παπά υπάρχει χάρις. Το καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ενώ εξομολογείται ο άνθρωπος, ο ιερέας προσεύχεται γι αυτόν. Συγχρόνως έρχεται η χάρις και τον ελευθερώνει απ΄ τα ψυχικά τραύματα, που για χρόνια τον βασανίζουν, χωρίς να γνωρίζει την αιτία τους. Ω, αυτά τα πιστεύω πολύ!

Στον εξομολόγο μπορείς να μιλήσεις όπως αισθάνεσαι, αλλά δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό, όσο είναι το ότι κοιτάζει μέσα στην ψυχή σου προσευχόμενος ο παπάς και βλέπει πώς είσαι και σου μεταδίδει την χάρι του Θεού. Έχει αποδειχθεί ότι αυτό το κοίταγμα είναι πνευματικές "ακτίνες" που σε ξαλαφρώνουν και σε θεραπεύουν, μη νομίσετε ότι είναι ακτίνες φυσικές.

Είναι αλήθεια αυτά τα πράγματα. Και με τον Χριστό τι έγινε; Έπιασε το χέρι της αιμορροούσης και είπε: "Εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ΄εμού". Θα πεις: "Ναι, μα ήταν Θεός". Ο Χριστός βέβαια ήταν Θεός, αλλά μήπως και οι Απόστολοι δεν κάνανε το ίδιο;

Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρι κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί. Για παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ανάψουμε εδώ πέρα μια θερμάστρα και βάζουμε ένα καλώδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει επαφή, διότι το καλώδιο δεν είναι στην πρίζα. Αν, όμως, το καλώδιο μπει στην πρίζα, μόλις κάνει την επαφή, έρχεται το ρεύμα μέσω αυτού του αγωγού.

Είναι πνευματικά πράγματα της θρησκείας μας αυτά. Μπορεί να λέμε για καλώδιο, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι "η θεία ψυχανάλυση".

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».

Τα βάσανα σας είναι πολλά. 

Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε...

Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας. 

Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη. 

Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο.Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το έργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία. 

Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει. 

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας. 

Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!». 

Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες: 

1). Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2). Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος. 

Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ενα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3). Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4). Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

"Αρκεί να βλέπεις με τον νου σου τον Θεό για να αφανίσεις τους πονηρούς...".

1. Μέσα μας διεξάγεται ἕνας νοητός πόλεμος, πού εἶναι πιό φοβερός ἀπό τόν αἰσθητό πόλεμο. Καί πρέπει ὁ ἐργάτης τῆς εὐσέβειας νά τρέχει γιά νά φτάσει στό τέρμα (πρβλ.Φιλιπ. γ' 14), γιά νά θησαυρίσει τελείως μές στήν καρδιά του, σάν μαργαριτάρι ἤ πολύτιμο λίθο, τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Ματθ. ιγ' 44-46). Καί εἶναι ἀνάγκη νά τά παρμερίζουμε ὅλα, ἀκόμη καί τό σῶμα μας, καί αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή μας νά καταφρονοῦμε, γιά νά ἀποκτήσουμε στήν καρδιά μας μόνο τόν Θεό. Διότι, "ἀρκεῖ - λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος - νά βλέπει κανείς μέ τό νοῦ του τόν Θεό, γιά ν' ἀφανίσει τούς πονηρούς (δαίμονες)".

2. Ὅσοι, λοιπόν, ἀποφάσισαν νά ἀγωνιστοῦν στή ζωή τους τό νοητό πόλεμο, ὀφείλουν νά ἐπιλέγουν ἀπό τίς θεῖες Γραφές ἐργασίες πνευματικές καί νά τίς τοποθετοῦν πάνω στό νοῦ τους σάν ἄλλα ὑγιεινά ἔμπλαστρα. Καί από τό πρωί, ὅπως λέγει (ὁ Δαβίδ), πρέπει νά φυλάσσουμε μέ ἀνδρεία καί ἀποφασισστικότητα τήν πύλη τῆς καρδιᾶς μας, καί νά θανατώνουμε μέ τή φύλαξη τοῦ νοῦ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς (Ψάλμ. ρ' 8), δηλ., τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς καί μέ τήν ἔκσταση καί δύναμη τῆς πιστῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ, νά κόβουμε τά κεφάλια τῶν δυναστῶν (Ἀββ. γ' 14-τίς δαιμονικές προσβολές) καί τίς ἀρχές τῶν δαιμονικῶν λογισμῶν. 

"εἰς τὰς πρωίας ἀπέκτεινον πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς 

τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ πόλεως Κυρίου πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν".

 (Ψάλμ. ρ' 8)

Διότι γνωρίζουμε, βέβαια, ὅτι καί στούς νοητούς (πνευματικούς) ἱδρῶτες καί ἀγῶνες, ὑπάρχει κάποια θεϊκή ἐργασία καί τάξη. Καί ἔτσι πρέπει βέβαια νά βιάζουμε τόν ἑαυτό μας, ἕως ὅτου παρουσιασθεῖ ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ. Ἀργότερα, ἀφοῦ εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο, πού ἀπό φιλανθρωπία καί μόνο μᾶς χορταίνει πλήρως καί διπλά, δηλ. καί μέ πνευματική καί μέ ὑλική τροφή, πρέπει νά ἀφιερώνουμε τήν ἐνθύμησή μας στή μελέτη καί τή μνήμη τοῦ θανάτου, καί τήν ἑπομένη (ἡμέρα) πάλι νά καταπιανόμαστε μέ τήν πρωινή μας ἐργασία. 

 " Ὁ Θεὸς ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω·

 ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου,

 ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ".

(Ψαλμ. 62, 2)

Ὅταν τά κάνουμε ὅλα αὐτά κάθε μέρα, θά κατορθώσουμε νά ξεφύγουμε ἀπό τά δίχτυα τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ (τοῦ διαβόλου). Αὐτή ἡ τακτική αφοῦ παγιωθεῖ μέσα μας, γενννᾶ αὐτά τά τρία:

• τήν πίστη, 
• τήν ἐλπίδα 
• καί τήν ἀγάπη. 

• Καί ἡ πίστη μᾶς ὁδηγεῖ ἀληθινά στόν φόβο τοῦ Θεοῦ. 
• Ἡ ἐλπίδα, ἀφοῦ ξεπεράσει τόν δουλικό φόβο, ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· ἀφοῦ βέβαια ἡ ἐλπίδα δέ ντροπιάζει (Ρωμ. ε΄ 5), ἐπειδή γνωρίζει νά γεννᾶ τή διπλή ἀγάπη (πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο), πάνω στήν ὁποία στηρίζονται ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆτες (πρβλ. Ματθ. κβ'40).
• Καί ἡ ἀγάπη ποτέ δέν ξεπέφτει, ἀλλά ἀφοῦ γίνει αἰτία στήν παρούσα ζωή νά τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές, ἐκεῖνος πού τήν ἔχει, τόν συνδεύει καί στή μέλλουσα.    

(συνέχεια...)

ΝΗΠΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

(α' μέρος)

Ὅσιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης

Μικρή Φιλοκαλία

Πηγή: Μικρή Φιλοκαλία (2), Εὐάγγελου Γ. Καρακοβούνη, Θεολόγου

Στάρετς Αμβρόσιος: Χωρίς ταπείνωση δεν σώζεται ο άνθρωπος

Χωρίς την ταπείνωση, έλεγε ο στάρετς Αμβρόσιος, δε σώζεται ο άνθρωπος.

Αν πιστέψουμε πως από δική μας αξία σωζόμαστε, έχουμε απατηθεί.

Θα σας αναφέρω ένα διδακτικό περιστατικό:

Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά όχι και αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό όνειρο: 

Πάνω σε ένδοξο θρόνο ο δίκαιος Κριτής! Και απέναντί του πλήθη λαού, μεταξύ των οποίων και η ίδια.

Ο Χριστός ετοιμαζόταν να καλέσει κοντά Του τους εκλεκτούς.

 Εκείνη που βασιζόταν στις αρετές της και στις καλοσύνες της περίμενε μεγάλες τιμές, αλλά έπεσε έξω στην πρόβλεψή της.

 Κάποια ταπεινή χωριατοπούλα κρίθηκε άξια για την πρώτη θέση.

Δεύτερος ήταν ένας φτωχός χωρικός που φορούσε μάλιστα και τσαρούχια. Ακολούθησαν στη σειρά πλήθη απλοϊκών ανθρώπων.

Σε μια στιγμή ο Κύριος έπαυσε να προσκαλεί άλλους. Εκείνη πάνω στην απελπισία της αποφάσισε να τον πλησιάσει και να του υπενθυμίσει τα καλά που είχε κάνει.

Ο Χριστός όμως απέστρεψε εντελώς το πρόσωπό Του απ’ αυτήν. Εξουθενωμένη πλέον, έπεσε στο έδαφος, έκλαψε και αναγνώρισε ταπεινά πως πραγματικά δεν της άξιζε η ουράνια Βασιλεία.

Να, αγαπητοί μου- εδώ δυνάμωσε τη φωνή του ο στάρετς- το ταπεινό φρόνημα! Έτσι έπρεπε να σκεφτόμαστε όλοι.

 Όταν ξύπνησε από το όνειρο η αρχόντισσα, δεν τόλμησε πια να φιλοξενήσει υπερήφανες ιδέες στην ψυχή της. Της έδωσε ο Θεός με το όνειρο αυτό ένα αξέχαστο μάθημα.

Από το Γεροντικόν

==============================================

Δείτε επίσης:

1. Στο ιστολόγιο:http://www.hristospanagia.gr/?p=29912

Το θαύμα της προσευχής των θλιμμένων και ταπεινών

2. Στο ιστολόγιο: http://agiopneymatika.blogspot.gr/2014/08/blog-post_16.html 

Έχε τη Νήψη και θα λάβεις τη Χάρη

Η εμφάνιση της Παναγίας στον γέροντα Παΐσιο.

 

"Γέροντα, ποιά εικόνα της Παναγίας την αποδίδει περισσότερο;
-H Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα, μια φορά την είδα εκεί στο Καλύβι στην Παναγούδα,αν σου το πω σε πόσους θα το πεις;
-Σε κανέναν Γέροντα....
-Λοιπόν, είδα σε όραμα ότι θα πήγαινα μακρινό ταξίδι κι έπρεπε να ετοιμάσω τα χαρτιά μου.
Διαβατήριο,συνάλλαγμα κλπ.αλλά οι υπάλληλοι δεν μου έκαναν τα χαρτιά.
Εκεί ήταν πολλοί άνθρωποι, όμως δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει.

-Ποιός θα με βοηθήσει, λέω, μα δεν βρίσκεται κανένας, για να ενδιαφερθεί.
Είχα μία αγωνία! Και ξαφνικά παρουσιάζεται μία Γυναίκα με λαμπερό πρόσωπο, ντυμένη στα χρυσαφένια. Είχε μια ωραιότητα!Άστραφτε ολόκληρη!

<<Μην ανησυχείς ,εγώ θα σε βοηθήσω,ο Γιός μου είναι Βασιλιάς>>,μου λέει και με κτύπησε απαλά στο ώμο.

Παίρνει τα χαρτιά και με μια κίνηση τα βάζει στον κόρφο Της.

Ω! τι κίνηση ήταν εκείνη!
Ύστερα μου είπε:

"Θα περάσετε δύσκολες μέρες" και μου ανέφερε κάτι που έπρεπε να κάνω κι εγώ. Μετά από καιρό είδα την Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα σε ένα βιβλίο και την αναγνώρισα.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ-ΛΟΓΟΙ ΣΤ. ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Πηγή pentapostagma.gr Δείτε περισσότερα

Γέροντας Παίσιος: Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα....

Γέροντος Παϊσίου Λόγοι:

"Κατ’ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη!

Να έχετε το νου σας συνέχεια στο Θεό. Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με το Θεό. Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την εργασία, κατ’  αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα, όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. Ο νους του βρίσκεται μόνιμα στον Θεό, και δεν τον συγκινεί τίποτα πλέον το γήινο και το μάταιο. 

Στην καρδιά του φουντώνει η αγάπη προς το Θεό, γεμίζει και δε θέλει πια να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από τον Θεό. Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου και σκέφτεται συνέχεια τον Ουράνιο Πατέρα. Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την επιστήμη. Πού είναι όμως η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό;

Όταν ανάψει η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από τη μεγάλη γλυκιά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική. Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του, θερμαίνει  το σώμα πολύ περισσότερο  από την αισθητή φωτιά και έχει τη δύναμη να καίει κάθε σκουπίδι, κάθε κακό λογισμό καθώς και κάθε κακή επιθυμία και άσχημη εικόνα. Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμιά άλλη ηδονή!

Τι μεγάλο κακό κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι να μη θέλουμε να δώσουμε την αγάπη μας στον Χριστό, αλλά να την χαραμίζουμε σε γήινα, φθηνά και μάταια πράγματα! Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χιλιάδες καρδιές να έχει κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώσει στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει συνέχεια: μας συγχωρεί, μας ανέχεται και καθαρίζει τις βρώμικες ψυχές μας με το θεϊκό του αίμα.

Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει πόσο αγαπάει ο Θεός τον άνθρωπο! Η αγάπη Του δεν συγκρίνεται με τίποτε! Δεν έχει όρια! Είναι τόσο μεγάλη που, κάτι ελάχιστο αν αισθανθεί ο άνθρωπος από την αγάπη αυτήν, η πήλινη καρδιά του δεν μπορεί να την αντέξει∙ διαλύεται, γιατί είναι πηλός. Όταν δώσει κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει∙όχι μόνο όλους τους ανθρώπους. Αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια.

Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στη γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα θεωρεί «σκύβαλα». Η ουράνια μέθη είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί!

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές», του γέροντος Παϊσίου του Aγιορείτου.

http://oparadeisos.wordpress.com/

Σημεία της στενής οδού που οδηγεί στη βασιλεία των Ουρανών. "Κλίμαξ"

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου: Περί απροσπαθείας

 "Κλίμαξ"

 ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ 

Περί απροσπαθείας

"13. Ας προσέχωμε καλά τον εαυτό μας, μήπως πλανηθούμε και ενώ πιστεύομε ότι βαδίζομε την στενή και τεθλιμμένη οδό, εν τούτοις ευρισκόμεθα στην πλατεία και ευρύχωρο.

Τα σημεία πού θα σου δείχνουν ότι βαδίζεις την στενή οδό είναι:

Η θλίψις της κοιλίας, η ολονύκτιος στάσις στην προσευχή,

το μετρημένο νερό, το λιγοστό ψωμί,

το καθαρτικό ποτό της ατιμίας, οι χλευασμοί,

οι περιγέλωτες, οι εμπαιγμοί,

η εκκοπή του ιδίου θελήματος,

η υπομονή στις συγκρούσεις με τους άλλους,

το να μη γογγύζεις όταν σε περιφρονούν,

να βιάζης τον εαυτό σου να υπομένη τις ύβρεις,

να υπομένης γενναία όταν οι άλλοι σε αδικούν,

να μην αγανακτής όταν καταλαλούν είς βάρος σου,

να μην οργίζεσαι όταν σε εξευτελίουν,

να ταπεινώνεσαι όταν σε κατακρίνουν.

Μακάριοι όσοι βαδίζουν την προηγούμενη οδό,

«ότι αυτών έστιν  η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε΄ 3)....

Εκείνος που νομίζει ότι έχει «απροσπάθεια» (= η απαλλαγή από την «προσπάθεια») για ένα οποιοδήποτε πράγμα, αισθάνεται όμως λύπη στην καρδιά του όταν το στερηθή, αυτός απατάται τελείως.

Από το βιβλίο "Κλίμαξ"

Ι.Μ.Παρακλήτου

http://imverias.blogspot.gr/

Η ζήτησι του Χριστού

"Ερχόμαστε τώρα στο τρίτο και τελευταίο στοιχείο της πνευματικής ζωής, στην ζήτησι του Χριστού. Άναψε άραγε μέσα μας η φωτιά; Μήπως, ενώ βαπτισθήκαμε και διαλέξαμε τον Χριστόν, ενώ αρχίσαμε πνευματικά, τώρα συνεχίζωμε σαρκικά, παίζοντας έτσι κορώνα γράμματα το μέλλον μας; Η πνευματική ζωή χαρακτηρίζεται από μία έντασι ζητήσεως του Χριστού. Απαιτεί διαρκώς να τον σκεπτώμεθα και να τον ζητάμε. «Εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», λέγει ο Ψαλμωδός(29). «Ζητείτέ με και ευρήσετέ με», λέγει ο Κύριος(30). Όταν τον ζητάμε, θα τον βρούμε και θα γεμίση η ζωή μας από ευφροσύνη.

Πολλά μας κρύβουν τον Χριστόν και πολλά μας απορροφούν, ώστε να μην μπορούμε να τον έχωμε διαρκώς ενώπιόν μας. Και τα ιερώτερα γεγονότα και πρόσωπα της ζωής μας μπορούν να γίνουν εμπόδια: το επάγγελμα, το σπίτι, τα παιδιά, ο άνδρας, η γυναίκα, τα πάντα. Είναι δύσκολες οι συνθήκες. Η πνευματική ζωή όμως είναι μία μάχη κατά την οποίαν πρέπει να έχωμε διαρκώς το βλέμμα μας εις τον Θεόν, να ζητάμε τον αρχηγό μας.

Θυμάμαι, όταν είχα πάει κάποτε στο Άγιον Όρος, μέσα σε έναν πυκνά δενδροφυτευμένο τόπο, βλέπω από μακριά κάποιον ασκητή, ο οποίος προχωρούσε ψάλλοντας. Ενώ έψαλλε, από ώρα σε ώρα έκανε μία βαθειά μετάνοια, προσκυνούσε, σηκωνόταν και πάλι προχωρούσε. Μου έκανε εντύπωσι. Ποιον άραγε προσκυνούσε; Τρέχω μέσα από τα δένδρα, τον φθάνω, τον σταματώ. 

- Γέροντα, ποιόν προσκυνάς στον δρόμο;

- Μα, παιδί μου, δεν τον βλέπεις;

- Ποιόν;

- Τον Χριστόν. Τουλάχιστον, αν δεν τον βλεπης, δεν τον νοιώθεις ότι είναι μπροστά σου; μου απήντησε εκείνος.

Αγαπητοί μου, οι άνθρωποι έλεγαν παλαιότερα το όνομα του Χριστού ή το άκουγαν και βούρκωναν τα ματιά τους, άρπαζαν φωτιές τα στήθη τους, έπεφταν στα γόνατά τους. Εμείς γιατί; Γιατί, Θεέ μου, τόσο λίγο σε σκεπτόμαστε και τόσο λίγο συγκινούμεθα από σένα; Γιατί τόσο σπάνια σε ποθούμε; Όπου ο θησαυρός μας εκεί και η καρδιά μας, λέγει η Αγία Γραφή. Σαν να λέμε: Θέλεις να μάθης πόσο κοστίζει, πόσο αξίζει η ζωή σου για τον Χριστόν, για τον ουρανό; Όσο τον διψάς, όσο σε αυτόν έχεις την καρδιά σου, τόσο κοστίζει". 

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ο Σιμωνοπετρίτης: "Περί Πνευματικής Ζωής"

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

"Θέλω να με φωνάζετε. Κι εγώ ακούω κι έρχομαι..."....Θαύμα της Παναγίας μας

Έχουμε μία προσωπική μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής από την Πορταριά Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την άκουσα και γω παρουσία και άλλων χριστιανών.

Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω κι ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη:

 «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι». 

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με». 

«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».

Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος,  ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή, και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της, παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινή σαν τον ήλιο. Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά της. Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο. Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων. Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.

Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.

- Τι θέλεις , Μαρία, παιδί μου; (Μαρία την λέγανε).

Και η άρρωστη αλλά  ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:

- Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ’ τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ. Κουράστηκε η πλάτη μου απ’ την ακινησία. Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι’ αυτό και Σε φωνάζω.

Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει με τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:

- Αυτά θα σου τα δώσω. Και, γι’ αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Γιατί θέλω να με φωνάζετε!

Να με φωνάζετε συνεχώς.

Κι γω ακούω κι έρχομαι... 

 

Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και το ουράνιο άρωμά της, αλλά και ολόκληρο το σπίτι της. Όλα τα μέλη της οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν αυτό το ολοζώντανο θαύμα. Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι, και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης. Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε από την πολλή χάρη που έλαβε. Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες έγινε τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη...

Posted by Tom Manakis at 6/13/2013 07:49:00 pm

Σιωπή ειρήνης και ευτονία σώματος, η άλλη δύναμη του Αγίου Πνεύματος

Άγιος Νικήτας Στηθάτος:

"38. Όταν γίνει κανείς μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, και γνωρίσει την επιφοίτησή Του με κάποια ανέκφραστη μέσα του ενέργεια και ευωδία, ώστε η ευωδία να περνά και στην επιφάνεια του σώματος, τότε δεν υποφέρει στο εξής να μένει στα όρια της φύσεως.

Αλλά επειδή έχει υποστεί την καλή αλλοίωση με ενέργεια του Υψίστου, λησμονεί την τροφή, τον ύπνο, ξεπερνά τα σωματικά, περιφρονεί τη σωματική ανάπαυση• όλη την ημέρα, ενώ βρίσκεται σε κόπους και αγώνες ασκητικούς, δεν αισθάνεται κανένα κόπο η φυσική ανάγκη, πείνα, δίψα, ύπνο, ή τις αλλες ανάγκες της φύσεως.

Γιατί έχει χυθεί αόρατα η αγάπη του Θεού με ανέκφραστη χαρά μέσα στην καρδιά του. Και όλη τη νύχτα, παραμένοντας σε πύρινο φωτισμό, εργάζεται τη νοερή εργασία με σωματικά γυμνάσματα, και απολαμβάνει το αθάνατο συμπόσιο των αθανάτων φυτών του νοητού Παραδείσου. Σ΄ αυτόν και ο Παύλος αφού υψώθηκε, άκουσε άρρητα ρήματα, τα όποια δεν επιτρέπεται να τα ακούσει άνθρωπος πού είναι ακόμη προσκολλημένος εμπαθώς στα ορατά.

39. Το σώμα, όταν μια φορά πυρωθεί στη φωτιά της ασκήσεως και βαφτεί στο νερό των δακρύων, δεν αμβλύνεται πια από τούς κόπους, γιατί καταπαύει τούς πολλούς αγώνες, επειδή έγινε ανώτερο από την πρακτική άσκηση. Αλλά αφού δεχτεί μέσα του γαλήνη και σιωπή ειρήνης, γεμίζει μάλλον από μια άλλη δύναμη, άλλη ευτονία, άλλη ισχύ του Πνεύματος.

Όταν τέτοιο σώμα αποκτήσει συνεργό η ψυχή και δει την κατάστασή του ότι είναι ανώτερη από τη σωματική άσκηση, αλλάζει τις φυσικές της κινήσεις και τις στρέφει σε νοητούς αγώνες και, εργαζόμενη με δύναμη τη νοερή εργασία, φυλάει για τον εαυτό της τούς καρπούς των αθανάτων φυτών μέσα στο νοητό Παράδεισο.

Απ΄ όπου σαν ποταμοί τρέχουν οι πηγές των θεοπρεπών νοημάτων και μέσα στον οποίο βρίσκεται το δένδρο της γνώσεως του Θεού, πού παράγει καρπούς σοφίας, χαράς, ειρήνης, χρηστότητας, αγαθοσύνης, μακροθυμίας και ανέκφραστης αγάπης.

Και καθώς έτσι εργάζεται με σπουδή και έτσι φυλάει, απομακρύνεται από το σώμα και εισδύει στον γνόφο της θεολογίας. Φεύγει με την έκσταση απ΄ όλα, επειδή δεν την κρατάει τίποτε από τα ορατά, και αφού ενωθεί με τον Θεό, σταματά ν΄ αγωνίζεται και να ποθεί".

Από το βιβλίο: "ΒΙΒΛΙΟΚΑΛΙΑ - ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ"

http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/viewtopic.php?f=20&t=1413